***

ای که میبینی رود چون سوی گور

آن جنازه کز مقابل کرد عبور

هم بدان روزی به تو نوبت رسد

مرغ جان از جسم تو آخر رهد

چون اجل آید به سویت چاره نیست

آن زمان دستت از این دنیا تهیست

حال که دستت می رسد کاری بکن

دست افتاده بگیر یاری بکن

چون به پایان می رسد این روزگار

مرگ چو آید می رسد پایان کار

گر تو گوشت میشنید فریاد او

بانگ ناله و افغان و بیداد او

چونکه فریاد می زند ای مردمان

سوی من آئید شما هم بی گمان

هر چه مال اندوختم برباد شد

هر که وارث بود همو هم شاد شد

چند گرد خواهی کرد از دینار و مال

چند باشی عاشق جاه و جلال

چند گویی خواهم از هر نوع زیاد

می برد هر چیز را یک لحظه باد

چند سازی خانه ها چون قصر شاه

هم بسوزی گر کشد مظلوم آه

چند خوردی مال مردم بی حساب

نقشه هایت میشود ناگه بر آب

***

پناهم ده خداوند جهان دار

تو که هستی بدنیا بهترین یار

تو که دانی که من تنها ترینم

شدم زین زندگانی سخت بیزار

چو دست دوستی بر کس بدادم

به آسانی مرا بر باد دادم

چو مهر یار به قلب من نهان شد

چو عشق او برایم روح و جان شد

برفت با دیگری قلبم بسوزاند

چو خصم جان برایم در جهان شد

چمد روزی گرد من یارب نشستند

ولیکن عاقیت دل را شکستند

مرا از جمع خود دیگر براندند

ندانستمن که این مردم چه پستند

خداوندا دگر امیدندارم

که دستی سوی کس دیگر برآرم

خداوندا مگر محسن چه کرده

که گشته عاقبت این روزگارم

خداوندا مرا دیوانه گردان

بگرد شمع عشق پروانه گردان

برای آشنایی با عزیزی

مرا از خویشتن بیگانه گردان

خدا وندا مرا عاشق ترم کن

مرا با عشق او همخانه گردان

دلم در چنگ غم یارب اسیرست

دل تنگ مرا دیوانه گردان

مرا یارب براه او فدا کن

همی ماوای من ویرانه گردان

دلم پر خون شده از آشنایان

مرا بیگانهء بیگانه گردان

شدم دلگیر از این بی همزبانی

مرا مست همین پیمانه گردان

فراریم دگر زین خانهء تنگ

سرای من همین میخانه گردان

***

چه گویم از تمام لحظه های پر ملالم

که از دست خود و دنیا بنالم

بپایم کرده زنجیر حقارت

همیشه در سقوط و در زوالم

زبخت خود چنان دلخسته ام من

که شوق مرگ بود اندر خیالم

ز بد اقبالیم چندان ببین تو

که با خود هم همیشه در جدالم

خزان زندگی زد بر وجودم

که خشکیده نموده این نهالم

ندارم هیچ آزاری به مردم

اگر که بد بود یا خوب خصالم

به خطی چند این محسن بگفتا

که از بخت بدم هر دم بنالم

***

دل من اگر که بشکست بفدای تار مویت

سر و دل فدای آن چشم و دل بهانه جویت

به سبوی می فروشان دگرم نیاز نباشد

به رواق هر دو چشمت در دل چو باز باشد

چونکه چشم تو بدیدم دل و دین به باد دادم

همه هستی خودم را پی عشق تو نهادم

تو همان پری جمالی که جمال تو چو دیدم

دگر از تمام عالم دل خود را بریدم

چو تو نازنین زیبا به جهان ندیده بودم

نه که وصف چشم مستت ز کسی شنیده بودم

دل بیچارهء من شده سخت اسیر چنگت

دل من شده نشانه ز نوک همان خدنگت

تو بیا و بر دل من بنشین نازنینم

نیاد آن روز که یک دم غم تو را ببینم

از آسمون ستاره امشب بازم میباره

دل ختم رسل هم امشب شاده دوباره

شام میلاد سجاد آن عبد صالح آمد

در دل شیعیانش غصه راهی نداره

خورشید و ماه و ناهید یکسر شدند بی فروغ

چون نور ایزدی باز پا رو زمین میذاره

بازم در خانه حق گلی تازه بیامد

ای عالمین بدونین این گل خاری نداره

سرمست باده عشق گشتند شیعیان باز

چونکه امام چهارم رحمت با خود میاره

شبی در خواب دیدم من مه خود

          خطا کردم که مه پابوس او بد

جمالش را چو دیدم حیدری بو

          بمانند پدر او خود یلی بود

که قدش سرو بود تا اوج افلاک

         فلک در پیش پایش مانده بر خاک

دو دستش غرق در نور خدا بود

      که گوید دست او از تن جدا بود

چو شمشیر خدا در دست گیرد

      همه نامردمان بر خاک ریزد

خدایا خسته دردم کی از این درد رها میشم

           نجاتم ده خدای من کی از این تن جدا میشم

تمام عمر سرگردان تمام عمر بی یاور

         خدایا بغضمو بشکن کی تو آغوش تو جا میشم

از این تنهایی خوندن من دیگه خسته خستم

          دیگه حاضرم یارب کی با مرگ هم صدا میشم

غریبم من در این عالم ندارم آشنایی من

         دگر نا آشنایی بس پس کی من آشنا میشم

منم سرگشته و نالان تو درد از من بستان

             براه تو خداوندا بگو که کی فدا میشم

< بگذار تا بگریم چون ابر در بهاران

کز سنگ ناله خیزد روز وداع یاران>

بگذار تا دل من اندر طلب بسوزد

خود کرده را چه چاره، این است خط پایان

در آتش فراقت صد ناله میزنم من

بار دگر ببینیم مجنون این بیابان

صد بار توبه کردم که راه عشق نپویم

بار دگر شکستم این است عهد و پیمان؟

اندر طریق عشاق دیگر مرو تو ای دل

دیدی که ما چه دیدیم از دست این رفیقان

در این جهان خاکی مروت جان سپرده

دیگر نشان نمانده از دوستی و وجدان

این درد بی وفایی که جان ز من ستانده

باید که ترک جان کرد این است راه درمان

غم عشق تورا جانانه خواهم

دلی غرقه بخون دیوانه خواهم

ز عشق تو سری اندر گریبان

همی ماوای خود ویرانه خواهم

برای عاشقی و شور مستی

زخون دل می و پیمانه خواهم

بکوی تو اگر منزل نمایم

ز قلب تو یکی کاشانه خواهم

اگر یکشب بخواب من بیایی

همان یکشب دلی مستانه خواهم

برای درددل با تو نمودن

جهان را یکسره غمخانه خواهم

بگفتا ای حقیر زار و مسکین

تو را عاشق تر از پروانه خواهم